Największe i najsilniejsze z państw Aran-Waldu, którego armie często ścierały się z armiami sąsiednich królestw oraz księstw. Składa się ono z trzech części: Właściwego Hytmiku oraz dwóch lenn: Namarii i Księstwa Benerionu. Rządy w poszczególnych prowincjach mogą sprawować jedynie rodowici mieszkańcy Hytmiku, a od 1055 roku tytuł Wielkiego Księcia Benerionu otrzymuje pierwszy w kolejce do tronu cesarskiego tak więc bez czystej krwi nie dało się zająć żadnego stanowiska wyższego niż prosty urzędnik miejski. Imperium dysponowało niemal nieskończonymi zasobami ludzkimi, a liczebność armii nie miała sobie równych co zadecydowało o ich przewadze na arenie międzynarodowej nad resztą państw północy. Dobre stosunki utrzymywały jednak tylko Królestwa Gweltu oraz Krasnoludzkie Królestwo Gór Orlich, natomiast reszta często tworzyła koalicje przeciw cesarstwu.
Historia[]
Początki państwa sięgają 412 roku, gdy władca miasteczka Geriand najechał parę sąsiadujących miejscowości i włączył je do tworu, które potem otrzymało miano Księstwa Geriandu. Trehim I Ulverk poprzez podboje i przekupstwa podporządkował sobie ziemie całej Doliny Oratu i część krasnoludzkich osiedli po północnej stronie Gór Waldu (Aran-Waldu). Podbojów zaprzestano, a zajęto się ujednolicaniem języka, monety i praw. Taka sytuacje trwała do 576 roku kiedy Księstwo było już dość silnie, aby zająć dolinę Szerdecką, która znajdowała się po południowej stronie pasma górskiego. Bez większego oporu przejęto całą doline oraz wprowadzono prawa i obyczaje właściwe rodowitym geriandczykom. Lecz tylko na pozór, bo pod osłoną nocy rody szlacheckie odprawiały swoje dawne obrzędy i stosowały swoje obyczaje ukrywając to skutecznie przed najeźdźcą. I tak mijały pokolenia, aż do feralnego roku 845, gdy młody Karol z Kieżmarku opublikował książkę "Praktyczne zastosowanie zielarstwa".